Aşk yok olmak değil, varken yok olmasından korkmakmış. Her ne kadar dense de aşk soyut bir kavramdır, bir histir diye; ellerinin arasında bir elin varlığını hissetmek aşkın somutluğuna en büyük örnek. İnsan bazen kaybettiğini düşünür bu dünyada varolan ve sahip olabileceği her şeyi. Bir anda tepeden en dibe çökmenin verdiği o inanılması güç acıyla birlikte en büyük katili aşk oluverir kişinin; o zaman aşk soyut bir kavram değil, kalpten kalbe yol değil, vücudunu titreten ve hislerini doruğa çıkaran o görülemeyen, duyulamayan soyut oluşum değil; aşk o zaman işte bir insandır. Aşk, aşık birinin katili olan insan; nesne değil, yüklem değil öznedir. Cümlelerinde öznesinin gizli tutanların hikayesinde aslında katilleridir aşk. Kiminin yeniden doğmasına sebebiyet verendir, kiminin en dibi gördüğünde başını kaldırmasına vesile olan güçtür; ve hatta kiminin annesidir aşk. Kimileri inanmaz aşka çünkü dokunmak, görmek, hissetmek, tatmak gerekir onlara göre bir şeye inanmak için. İroniktir ki, bazıları için de ömür boyu yürünen yolların yürünmesindeki tek sebeptir. Aramaktır bazen. Arayıp bulamamak veyahut aramadığında bulmak. Sahip olmaktır. Aşka sahip olmakla birlikte önüne serilen bütün güçlerin ve bütün hislerin sahibi olmaktır. İki insan arasındaki en özel paylaşımdır. Dokunmak, görmek istemek, hissetmek. Bu yüzden yok olmak değil, varken yok olmasından korkmaktır. Bulmuşken yitirmemek için canını dişine takarcasına savaşmak ve galip gelmektir. Yitirdiklerini tekrar bulabilme ve kazanabilme ümididir. Eve gitme ve evde olma hissidir aşk. Evinin yolunu kaybedenlerinse kalemindedir..
